Wiara, że pieniądze rozwiązują wszystko
Adrian Beaumont zawsze uważał, że pieniądze mogą wszystko naprawić. W wieku czterdziestu dwóch lat był jednym z najbardziej znanych miliarderów w Nowym Jorku – magnatem technologicznym z wieżowcami noszącymi jego nazwisko, penthouse’em pełnym bezcennych dzieł sztuki i tak napiętym grafikiem, że nigdy nie było miejsca na ciszę. Od sal konferencyjnych po prywatne odrzutowce, wiódł życie podziwiane przez wielu, zazdroszczone przez jeszcze więcej, a jednocześnie całkowicie wolne od prawdziwego cierpienia.
Spotkanie w burzy
Pewnej nocy jego samochód zatrzymał się na zatłoczonym skrzyżowaniu. Deszcz bębnił o dach, a kierowca przeklinał na ruch uliczny. Przez szybę Adrian dostrzegł drobną postać przyciśniętą do latarni. Chłopiec – nie starszy niż dwanaście lat – stał drżąc z zimna, przemoczony do szpiku kości, ściskając coś przy piersi. Uniósł rękę do przechodniów, błagając o pomoc, ale większość się odwróciła.
Adrian poczuł niezwykłe przyciąganie. Opuszczając szybę, samochód wypełnił się rykiem burzy. Wtedy zdał sobie sprawę: zawiniątko w ramionach chłopca to nie tylko „coś”. To była dwójka maleńkich niemowląt, owiniętych w cienkie kocyki, których ciche łkanie niemal zagłuszał deszcz.
„Zatrzymaj się” – rozkazał Adrian.
Kierowca zawahał się, ale Adrian już wchodził w ulewę. Jego drogi garnitur natychmiast do niego przylgnął. Oczy chłopca rozszerzyły się, pełne zarówno desperacji, jak i ostrożności.
„Proszę pana” – wyjąkał chłopiec. „Potrzebujemy tylko jedzenia. Moje siostry… marzną”.
Adrian uklęknął, krople deszczu spływały mu po twarzy. „Gdzie są twoi rodzice?”
Broda chłopca zadrżała. „Zniknęli. Oboje. Zostałem sam. Proszę, nie zabieraj ich”.
Adriana bolała pierś. Bez mrugnięcia okiem zamykał kontrakty warte miliardy dolarów, ale w tamtej chwili – patrząc w przestraszone oczy dziecka tulącego swoje małe siostry – zaniemówił.
