Za każdym razem, gdy odwiedzałam grób mojego zmarłego męża, znajdowałam w nim malutkie dziecięce buciki – ich sekret odmienił moje życie

Dyskomfort w żołądku przerodził się w złość.

Czy ktoś zrobił Ci okrutny żart?

Aż pewnego chłodnego poranka znalazłem osobę odpowiedzialną za to wszystko.

Obudziłam się tego ranka z pragnieniem, by usiąść przy grobie Paula, napić się herbaty i powiedzieć mu, jak bardzo pragnę pojechać do Tajlandii. Ale po prostu nie mogłam zarezerwować biletu. Marzyłam o tym, żeby wiatr wiał mi w twarz albo żeby płatek kwiatu spadł mi na kolana.

Coś,  cokolwiek  , co można by uznać za znak.

Zamiast tego znalazłam kogoś, kto zmienił bieg mojego życia.

Stała tam, kucając przy kamieniu, trzymając w dłoniach maleńką parę brązowych sandałków. Jej długie, ciemne włosy powiewały na wietrze, gdy ostrożnie układała sandały obok pary kapci.

„Hej! Ty!” krzyknęłam, tupiąc w jej stronę. Lilie, które przyniosłam, wyślizgnęły mi się z ręki i wylądowały na pokrytej rosą trawie.

„Co ty, do cholery, wyprawiasz?” – zapytałem.

Kobieta drgnęła, ale nie uciekła. Powoli wstała, otrzepała płaszcz i odwróciła się do mnie.

A potem moje serce się zatrzymało.

Znałem ją.

„Maya?” Mój głos brzmiał cicho, jak szept, pełen niedowierzania.

To była ona. Sekretarka Paula. Nie widziałem jej od lat, odkąd niespodziewanie rzuciła pracę. Kiedyś zawsze się uśmiechała, zawsze była uprzejma i pogodna. Ale kobieta stojąca przede mną teraz wydawała się załamana. W jej oczach był smutek, smutek, który zna się tylko wtedy, gdy zna się żałobę.

Smutek po stracie czegoś wyjątkowego.  Lub kogoś.

Poczułem skurcz w żołądku, gdy coś przyszło mi do głowy.

„Ty…” – zaczęłam. „Ty i Paul? Byliście z moim mężem…”

Twarz Mai natychmiast się wykrzywiła. Niemal czułem zapach jej winy. Sięgnęła do kieszeni płaszcza i wyciągnęła coś małego, prostokątnego z wytartymi krawędziami.

Dała mi to nie mówiąc ani słowa.

Spojrzałem w dół.

To było zdjęcie.

Uśmiechnięty Paul tuli w ramionach małego chłopca. Zaparło mi dech w piersiach.

„Ma na imię Oliver” – wyszeptała Maya, a jej głos ledwo zdołał przełamać ciszę. „To syn Paula”.

Zakręciło mi się w głowie. Zatoczyłem się do tyłu, ściskając zdjęcie, i poczułem, jakby podłoga się pode mną zapadła.

Paul, mój mąż, którego myślałam, że znam tak dobrze, wiódł sekretne życie. Z dzieckiem.

„Miałeś romans” – stwierdziłem cicho.

Maya skinęła głową, a łzy spływały jej po twarzy.

„Nie chciałam, żeby tak się stało” – powiedziała. „To nie miało się wydarzyć. Odeszłam, zanim zrobiło się zbyt chaotycznie. Ale potem…”

Wzięła głęboki oddech i westchnęła.

„Potem Paul miał wypadek i nie przeżył. Oliver ma teraz pięć lat. Ciągle pyta o ojca. Chce wiedzieć, gdzie on jest. Powiedziałem mu, że Paula już tu nie ma, ale będzie go obserwował z góry. Teraz za każdym razem, gdy dostaje nową parę butów, prosi mnie, żebym zaniósł stare do jego taty”.

Spojrzałem na nią jak sparaliżowany.